اگه جنبه ندارین نخونین لطفاً

امروز یه کتاب پیدا کردم به اسم: فرهنگ لغات زبان مخفی؛ تالیف آقای دکتر مهدی سمائی ؛ نشر مرکز؛ 1382

کتاب جالبیه. البته مثل همیشه نخوندمش فقط تورّقی کردم و گذاشتم برای بعد که مثلاً سرفرصت بخونمش

(که معمولاً هیچوقت هم این مهم حاصل نمیشه!)

درحقیقت، این کتاب بیشتر شبیه یک فرهنگ لغته که شامل تمامی واژه های زبان مخفی این مرز و بومه

(چه بی ادبی و چه با ادبی!)

از اعضای بدن و افعال خاک بر سری گرفته تا القاب مختلف برای صنوف، مردم و حتی خودروهای گوناگون .

فکر میکنم این کتاب تمام زحمات والدین همیشه نگرانمون که سالها مراقبمون بودن تا با افراد ناباب معاشرت نکنیم و حرفهای زشت یاد نگیریم رو از پایه و اساس مورد عنایت قرار داده!

برای تالیفش هم تحقیقات میدانی وسیعی از تعداد زیادی دختر و پسر تهرانی انجام شده و مشخصه که زحمت زیادی هم بابتش کشیده شده.

باور کنین خیلی گشتم تا بتونم بعضی هاشو که کمی مودبانه تره اینجا بنویسم!

مثلا:

اسمهایی که برای ماشین دوو ماتیز بین جوانان غیور این مرز و بوم بکار می رفته:

جاصابونی، حاصل ازدواج فامیلی، رنو تحصیلکرده، دوو منگول، جاروبرقی، کوالا ، اپل عقب افتاده!

(امشب از اینکه چند سال قبل ماتیز سوار بودم کلی خجالت کشیدم!)

یا:

القاب گهرباری که برای افراد نامتعارف (احتمالاً کمی ساده لوح) بکار میره:

آنگول، اس، گاگول، اسمول، اوش ترمز، ایسکیلدی، اسخف، یول، شامبوسکولی، شافتولی، شاس لیت و .... !

(اسامی مربوط به این قسمت تمومی نداره! خودم که نهایتاً 2 یا 3 تاشو قبلاً شنیده بودم شما رو نمیدونم)

یا:

القاب مخصوص افراد چاپلوس:

دستمال، شکلات، پالیشر، چای شیرین، لنگ، شیرین پول، شی بابا و ...

نتیجه اخلاقی:

لطفاً اگه جنبه ندارین این کتاب رو نخونین!

چون منِ بی جنبه احساس میکنم که از فردا در دیالوگ های روزمره م اثربخشی موثری خواهد داشت!

بقول یکی از دوستان: از دست رفتم مادرجان!

:-)

پ.ن) زبان مخفی به واژه ها و عباراتی گفته می شود که برخی از قشرهای اجتماعی به قصد پنهان کردن مقاصد و منظورها و اسرار و افکار خود، آنها را به کار می گیرند و معمولاً قانون گریزان و نیز کسانی که به هنجارهای جامعه تن نمی دهند، چنین زبانی در میان خود دارند (مثل بزهکاران، زندانیان، متکدیان از یکسو و همچنین بخش بزرگی از جوانان عزیزمون از سوی دیگر)