رفتگر ذهن خود باشیم

دوران اسارتمون در اردوگاههای تحمیلی اجباری که با واژه مدرسه می شناسیمش و در خلال پوشیدن ردای موش آزمایشگاهی در راستای رفع توهّم متولیان و تصمیم گیرندگان حوزه آموزش و پرورش این مرز و بوم، در کنار تعریف موفقیت که منحصر به درس خوندن بود با یک تقسیم بندی عجیب هم روبرو بودیم که ورد زبون معلمهامون بود:

دکتر و مهندس (برای بچه های خوب و درسخون) 

رفتگر! (برای بچه های بد و درس نخون)

این واقعیت در ذهن ما نقش بسته بود که دکتر و مهندس شدن سخته و رفتگر شدن خیلی راحت.

اما اگر همون موقع کسی بود که از آینده خبر می داد و با شکل و شمایل جناب "وی" با ریش سفید و چوب معروف در دست می گفت:

فرزندم! رسیدن به مقامهای علمی با کمی تلاش میسّر میشه اما رسیدن به هنر رفتگری در سالهای آینده از عهده هرکس بر نمیاد!

قطعاً بهش می خندیدم

هیچکس رو ندیدم که از بچگی دوست داشته باشه رفتگر بشه.

(البته قصد ندارم از ارزشمند بودن زحمات این عزیزان صحبت کنم. همه ما می دونیم که اگه نباشن چه اتفاقی میفته)

اغلب بچه ها، آینده خودشون رو در دکتر و مهندس شدن می دیدن و احساس شکستن شاخ آقا غوله رو با ورود و اتمام در این حوزه ها همراستا می دیدن.

البته گروهی هم بودن که شغل معلمی رو دوست داشتن و چه نمره های 20 انشایی بود که با مضمون معلم شدن و مقایسه این شغل با شغل انبیا بهشون داده می شد!! بگذریم

هیچوقت فکر نمی کردم روزی برسه که فهمیده ترین افراد یک جامعه رو رفتگران تشکیل بدن!

مغز ما به طور روزمره در معرض پر شدن با فاضلاب ها و کثافت های دنیای مجازیست و افراد کمی رو دیدم که این توانایی رو داشته باشن که بتونن رفتگرذهن خودشون باشن.

مثلاً

وقتی که فلان دوست بنده که امروز در دانشگاه هم تدریس میکنه میاد یک مطلب پوچ و احمقانه و شایعه در گروههای تلگرامی رو بدون اینکه به خودش زحمت بده که آیا درسته یا نه، فوروارد میکنه

وقتی که دوست دندونپزشکم میاد گروه تلگرامی تشکیل میده و یکسری شیرین مغز رو دور خودش جمع میکنه و از صدای قارقار کلاغ حیاط خونه شون گرفته تا بند انداختن صورت مادربزرگ دونالد ترامپ، سوژه پیدا میکنن برای بحث های تخصصی(!) جامعه شناسی!

وقتی که زلزله در سفید سنگ خراسان میاد و دوست مهندس عمرانم اونو ربط میده به بی عرضگی شهردار! (البته در بی لیاقتی مدیران دولتی این مرزوبوم هیچ شکی ندارم)

و میلیاردها محتوای پوچ و ابلهانه ای که تولید مجتوای امروز فضای مجازی رو تشکیل داده و معمولا هم با ذکر عبارت تهوع آور "ایرانی نیستی اگه کپی نکنی" به پایان میرسه،

و زمانی که می بینیم ورود این فاضلاب ها و آشغال ها به مغز و ذهن ما چه فجایعی رو به همراه داره که یکی از اونها سطحی شدن افراده، اونجاست که پی می بریم:

رفتگر ذهن بودن در دنیای امروز چقدر ارزشمنده

واقعیت اینه که جلوی ورود سیل آشغال و فاضلاب به ذهنمون رو نمی تونیم بگیریم. ولی می تونیم به این مهارت دست پیدا کنیم که رفتگر ذهن خودمون باشیم.