پست موقت (خطاب به خودم)

یکی از زیباترین صحنه های زندگی که احتمالاً  هر 13 سال یکبار اتفاق خواهد افتاد اینه که از ساعت 9 شب بشینی تا نزدیک 1 و طولانی ترین پست تاریخ وبلاگت رو بنویسی و بعد از غلط گیریهای املایی و انشایی و مرتب کردن پاراگراف ها ناگهان کافه بهم بریزه و همه ش بپره!!

احساس خاصی بهت دست میده

البته همراه با کمی سوزش!

.

اما یک خوبی هم داره

اینکه نوشتی (خیلی مهمه)

حالا پرید که پرید. فدای سرت

هرچند ممکنه تا یک ماه دیگه توی حس نباشی برای اینجور طولانی نوشتن

در ضمن هیچ چیزت هم به آدمیزادی که کمترین بهره ای از عقل برده شبیه نیست.

نه پیش نویس حالیته نه پس نویس نه میان نویس و نه حاضری توی ورد بنویسی و بعدش منتقل اینجا کنی.

پ.ن) پست موقت صرفاً برای تسکین سوزش!